Türkiye'de yaşayan Iraklı Türkmen doktorlar, depremden sonra kendi aralarında acil sağlık ekibi oluşturup, zelzelenin ikinci gününde bölgeye ulaşarak işe koşuldular; yara sardılar, ilâç verdiler, destek oldular.

Ekipten bir doktor, tesâdüfen şahit olduğu bir hadiseyi şöyle anlatıyor:

-Havaların soğuk olması sebebiyle Van'daki depremzedelere giyecek gönderen bir yardımsever, yolladığı montun cebine kendi telefon numarasını yazarak şu notu iliştirmiş: "Geçmiş olsun kardeşim, ben de Gölcük'te senin şu an yaşadıklarını yaşadım. Maddi-manevi ne sıkıntın olursa bana şu numaralı telefondan ulaşabilirsin, hiç çekinme." Bu montu alan depremzede cebinden çıkan numaraya 3 gün sonra şu mesajı yollamış: "Allah razı olsun kardeşim. Şu an gönderdiğin montla ısınıyorum. Sana söz, bir gün sen düşersen ben de seni kaldıracağım."

Hâdise budur, fazlaca tafsili de gerekmiyor.

Biz eğer bir millet isek, birbirine insânî duygularla bağlı, ortak değerlere sahip organize olmayı becerebilen bir toplum olabilmişsek, içimizden biri düştüğünde öteki kolundan tutup kaldıracak, icabında sırtında taşıyacak; aşını-ateşini paylaşacak. Öyle de oldu hamdolsun, büyük imtihandan geçiyoruz, müteyakkız bulunalım, âgâh olalım. Tabii âfetlerin ilâhi bir mesaj taşıyıp taşımadığını tartışmıştık vaktiyle. İbret almasını bilene ikindi rüzgârının ağaç dallarındaki hışırtısı bile ilâhi haberdir, hattâ âyet. Deprem bize, kavmî asabiyetin hırçınlaştırdığı bir itiş-kakış esnasında birbirimiz için ne ifade ettiğimizi hatırlattı: "İnnemel mü'minûne" kavl-i celîlince biz kardeşiz ve kardeşlerin ara sıra kavga ettiği de olur lâkin birimiz düştüğünde öteki hiç karşılık düşünmeksizin yerden kaldıracaktır.

Karşılık dedim de zihnime takıldı: Hürriyet gazetesi, düzenlediği yardım kampanyasıyla alınacak konteynır tipi evlerin Erciş'te kurulduğu yere Hürriyet mahallesi adını vermiş. Asîl düşünce, fakat keşke kurum adı zikredilmeseydi diye düşündüm, öylesi daha vakur olurdu. Kezâ iki hayırsever kardeşin reklam olarak algılanmaması için, İstanbul'daki 155 dükkânın kira gelirini "sessizce" Mehmetçik Vakfı'na bağışladıkları haberinin manşetten iri iri gösterilmesi de kendi içinde çelişki taşıyor; ister istemez, "Sessizlik böyleyse..." demeden edemiyoruz. Haber değeri var, bunu anlıyoruz ama hayır sahiplerinin seçtiği "Mahviyetkârlık, meçhul kalmak arzusu" bu durumda güme gitmiş olmuyor mu?

Bölgeden güzel kareler yansıyor; Erciş İlçe Jandarma Komutanlığı'nın eratını, halkının hizmetinde gösterirken çekilen fotoğrafları MGK üyeleri birlikte seyrederken Cumhurbaşkanı gözyaşlarını tutamamış. Demek ki, nerede bir bölük askeri uygun adımda yürürken görünce gözleri sulananlardan biri olmakta yalnız değilim: Ahalimiz askeri evlâdı, yeğeni, oğlu gibi görür. Sıkıyönetimli günlerden hatırladığım çok dikkat çekici görüntülerden biri şuydu meselâ; sokağa çıkma yasağı var, caddelerde asker devriye geziyor; o esnada evinde yemeğe oturan vatandaş, kapısının önünde devriye gezen Mehmedi farkedince boğazından yemek geçmiyor; bir dürüm (Düremeç deriz biz ona) bir bardak çay, olmadı yarım ekmekle biraz peynir, illâ ki tutuşturacak eline. 12 Eylül Darbesinde bile aynı manzaraların yaşandığını biliyorum. Sokaktaki askeri başka, onların en üstte bir yerde darbe yapan âmirleri daha başka bir yerde değerlendirir ahalimiz; büyüktür ha.

En çaresiz ânında onu yanıbaşında görünce nasıl mutlu olmaz!

O fotoğraflardan içinde öpüp kalbime koyduğum bir kare daha var. Gölgeden belli ki, öğle namazı. Sakallı (ve üstelik) takkeli orta yaşlı bir adam, yolun hemen kenarındaki bir metrelik kaldırım bozması toprak zemine paltosunu sermiş bir güzel, giren vaktin hakkını edâ etmekte. Hemen sağında belli ki nöbet tutulan, kum çuvallarıyla tahkim edilmiş bir mazgal var; arka planda ise stadyum, bahçesine çadırlar kurulmuş dizi dizi...

Ki bu çerçeve anlatır bizi, resimaltına hâcet bırakmaksızın.