Bazen hassasiyetler en zayıf yanımızı teşkil edebilirler; o yüzden sevgileri, eğilimleri ve zaafları da yönetmek ve kontrol altında tutmak gerekiyor.

Son günlerde bayrak konusunda gösterilen millî titizliğin Trabzon'da faciaya dönüşmemesi, bu gibi duygu gel-gitleri ile geçinen bütün çevrelerin kulağına küpe olmalı. Türkiye bana göre Mersin'de bayrağa hakaret edilmesi ile başlayan krizi iyi yönetemedi; tam aksine tepkilerin kontrol edilmesi noktasında kötü imtihan verdi.

Ne zaman toplumsal histeri halini alabileceği kestirilemeyen konularda, tavır belirlemeden önce devletin üst katlarından sade vatandaşlara kadar herkesin kendine bir sorumluluk hissesi çıkarması gerekir. Gençlik yıllarında bazı kitle eylemlerini kenardan da olsa seyretmiş biri sıfatıyla "kitlenin akıl seviyesini, o kitle içindeki en akılsız tayin eder" sözünün hep doğrulandığını gördüm ve o günden beri kitlevi önyargılara güvenmemeyi öğrendim.

Ümid olunur ki sonuçları itibariyle ucuz atlatılan bu kışkırtma denemesi, bir yenisini sahnelemeyi düşünenlerin cesaretini kırar. Asıl mesele, "hayır, bir daha asla böyle bir kışkırtmanın konusunu ve dekorunu teşkil etmeyiz" diyebilmekte. Sıradan, mûnis ve ömründe karıncayı bile incitmemiş insanların kitle histerisi içinde nasıl saldırganlaşabildiğini görmüş biri olarak sözün, insanlığın, sağduyunun ve basiretin ayağa düştüğü eski kâbusları yaşamak ihtimâli beni ürkütüyor. O acı tecrübelerden sonra bugüne kadar "aklî selâmet" kariyerimizi geliştirmiş olmalıydık, aksi kanaatteyim ve o yüzden tedirginim. Birileri kitle kışkırtmaları ile düğmeye basmaya karar verdiyse, onların oyununa gelmeyecek basireti tam vaktinde ve kararında sergileyebileceğimizden endişeliyim.

Ortalığı bu kadar germeye gerek yok; kendimize manevra sahası ayıralım, en azından biraz düşünme aralığımız kalsın; hassasiyetlerimizi bu kadar açık etmekle öfke yönelttiklerimize değil, sadece kendimize zarar veriyoruz.