Hükümeti beğenmeyenlerden önemli bir faslı ilginç bir zihnî ayrım içinde: Seçimlerde muhalefet yanlısı oy kullanıyor ve hükümet icraatlarını eleştiriyorlar ancak hepsini değil. Meselâ Başbakan’ın Hizmet Hareketi’ne açtığı topyekûn imha kampanyasında son derece anlamlı ve altı çizilesi bir suskunluk ve sathi bir tarafsızlık tavrı içindeler. Ergenekon ve Balyoz davası

Ekmeleddin İhsanoğlu’nun adaylığı, havuz cenahında son derece belirgin bir telâş ve itiraza sebep oldu. İlk tepkiler alaycı tonlarda seslendiriliyor ve bir adım sonra çatı ittifakının zayıf halkası olarak gördükleri CHP’ye yüklenme ve aşağılama faslı başlıyor. Her hâl ü kârda Sayın İhsanoğlu’nun adaylığı konusunda bir kafa karışıklığı yaşandığı

12 Eylül öncesi dönemde provokatörlerin en beylik, en geçerli numarası, “Camiye bomba attılar” veya “Falan yeri silahla taradılar, şu kadar kişi öldü” şeklindeki balon haberlerdi. Son yıllarda ise “Bayrağa hakaret edildi, parçalandı, yakıldı” tipinde kışkırtmalar hemen karşılık buluyor. Konunun özüne geçmeden önce, tahrik nesnesi ile tahrik olan arasındaki ilişkiyi soğukkanlılıkla

İslâm folklorunda şöyle bir inanç vardır: Allah, kara bir gecede kara bir taşın altındaki kara karıncanın yaptığından bile haberdardır; biliriz ki yapıp ettiğimiz her şey kayıt altındadır. Kaf Suresi’nde tasvir edilen "Kirâmen Kâtibîn melekleri" mutlak bir kesinlik ve şaşmazlıkla eylemlerimizi, sual gününde hesabı sorulmak üzere kaydediyor. Ve

Bir ay kadar önce bir mektup aldım; mektupta taşeron işçilerin sıkıntısı anlatılıyordu. Taşeron işçi ne demek, kısaca anlatalım. Taşeron’u kanun "alt işveren" diye tarif ediyor. Alt işveren, yani taşeron, bünyesindeki işçileri, herhangi işyerindeki asıl işte değil, o işin yerine getirilmesi için gereken yardımcı işlerde çalıştıran kişidir. Mesela

Teknik sebeplerden ötürü bu değerlendirmeyi perşembe gecesi yazmak zorundayım; muhtemelen siz bu satırları okuduğunuzda Soma faciası hakkında kamuoyu daha etraflı bilgi sahibi olacaktır fakat şu an itibariyle o kömür ocağında gerçekte nelerin olup bittiğine dair doyurucu bir bilgiye sahip değiliz. Facianın üçüncü gününde kaç kişinin görev şehidi olarak canını kaybettiğini

Geçenlerde bir grup üniversiteli gençle sohbet ediyorduk. İçlerinden biri, "Biz 28 Şubat dönemini yaşamadık, dönem hakkındaki bilgimiz sadece okuduklarımızdan ibaret" deyince şaşırdım. Aslında şaşıracak şey yok; o gençler 28 Şubat günlerinde ilkokul çağındaydılar. 1946 yılında sona eren tek parti devrini yaşayanlar hâlâ hayatta ama hayli azaldılar; Tek parti

Cumhurbaşkanı Gül’ün, MİT’le ilgili kanunu bekletmeksizin imzalayarak yürürlüğe sokması, "Yeni cumhurbaşkanı kim olacak?" spekülasyonları arasında pek yankı uyandırmadı. MİT Kanunu sıradan bir düzenleme değil; gerek hukuk otoritelerince, gerek basın ve siyaset adamları tarafından şiddetle eleştirildi. Cumhurbaşkanı Gül’ün, MİT’le ilgili kanunu bekletmeksizin imzalayarak yürürlüğe sokması,

On yıldan beri NSA kısaltmasını sıkça duymaya başladık. Tam açılımı, National Security Agency, yani “Millî Güvenlik Ajansı” olan bu efsanevî kurum, bünyesinde yüksek sayıda ve kalitede matematikçi çalıştıran istihbarat teşkilatı olarak biliniyor. Matematikçilerin daha ziyade kriptoloji, yani şifre kırma işlerinde çalıştırıldığı âşikâr. NSA, âdeta bütün yeryüzünü dinliyor, kaydediyor ve derlediği

70’li yıllarda Türkiye yeni bir siyaset dalgasıyla heyecanlandı. O günlere kadar siyasi partilerde birkaç temsilcisini görmekten mutlu ve mutmâin olan dindarlara fısıldanan yeni fikir, gerçekten de heyecan vericiydi: Niçin büyük çoğunluğu teşkil ettikleri hâlde dindarlar siyasette yeteri kadar temsil edilmiyordu? Anlatılanlar insanları büyük bir ümide sürükledi: Plan basitti, Müslümanlar

Türkiye’nin hâline bakan, mahalli bir seçimden henüz çıktığımıza inanmaz. Referandum dozuna getirilen seçimler, hiç görülmeyen bir kutuplaşmaya sahne oldu, sinirler gerildi, ortam aşırı derecede elektriklendi. Seçim gecesi yapılması mûtad olan balkon konuşması ise düşman bir ülkeye harp ilanı gibiydi. Aslında o da oldu, “barış” balkonunda Suriye ile savaş hâlinde

Akıllara ziyan bir seçim yaşadık. Adı mahalli seçimdi, belediye seçimleriyle ilgili şeyler gündeme gelmedi, hatta adaylar üzerinde bile doğru dürüst durulmadı. Seçim şu iki fikrin açılımından ibaretti: 1-Yolsuzluk söylentileri dolayısıyla hükümetin itibar kaybettiğini düşünerek oy kaybına uğrayacağını öngörenler, yani muhalefet. 2-Yolsuzluk ithamlarının, parlak bir seçim zaferiyle “hiç olmamış gibi” ortadan

Seçimlerin hayırlısıyla tamamlandığı varsayımıyla yazıyorum: 31 Mart sabahında nasıl bir Türkiye’ye uyandığımızı kestirmek kolay değil. Seçim kampanyasından çok korku filmini veya kâbuslu rüyaları andıran bir atmosfer yaşadık. Bir daha böyle seçim atmosferi yaşamak istemeyiz: Allah beterinden saklasın! * Mahalli seçimlerin sonucunu bilmiyorum fakat seçim sonrasına iki önemli meselenin kaldığı bir

Ağaca bakarken ormanı görememek gibi bir durum... Haftalardan beri kamuoyunun ilgisi, sosyal medyada yayımlanan dinleme kayıtlarına yoğunlaştı. Bunlardan bir kısmının mahkeme kararıyla kaydedilen görüşmeler olduğu, diğer bir kısmının ise izinsiz, yani yürürlükteki kanunlara aykırı tarzda yapılan ve yayımlanan kayıtlar olduğunu artık Cumhurbaşkanı dahil herkes biliyor. Siyasi hayatımızda buna benzer bir

Yakın bir zamana kadar şöyle düşünüyordum: “17 Aralık’la başlayan süreç, Başbakan tarafından pekâlâ yönetilebilir bir krizdi. Evet, 3-5 puanlık oy kaybedilebilirdi, hatta dört bakanın azliyle beraber bir itibar düşüşü de yaşanabilirdi fakat hükümetin arkasında (bugün hâlâ varlığını sürdüren) bir seçmen ve kamuoyu desteği vardı.” Böyle düşünüyor ve Başbakan’ın

Ay’ın Dünya yörüngesindeki varlığı, Dünya’da hayatı mümkün kılan bir tesir yapıyor. Ay’ın yokluğunda nelerin olamayacağını kısa bir internet aramasıyla öğrenebilirsiniz. Güçlü tek parti iktidarlarında etkili bir muhalefet, demokratik hayat için kaçınılmazdır. Son birkaç yıldan beri muhalefetin etkisizliğinden şikâyet eden yazılarımı hatırlıyorum. Üstelik o günlerde işler, bugünkü gibi

2007’deki grup toplantısında kürsüden, “Kardeşim Abdullah Gül’ü cumhurbaşkanlığına aday gösteriyorum” dediği an, bütün Türkiye Tayyip Erdoğan için aynı şeyi düşündü: Devlet başkanlığı Erdoğan’ın hakkıydı ve kimin devlet başkanı olacağı onun iki dudağının arasında olmasına rağmen “kardeşi” lehine nezaket ve feragat göstermişti. Bir sonraki seçimde devlet başkanlığı elbette

‘Lame duck’, yani topal ördek tamlaması, ABD’nin siyaset ikliminden doğmuş bir tabir. ABD başkanı seçildiğinde, seçim sisteminden ötürü eski başkan 4 ay kadar devlet işlerinin sekteye uğramaması için görevini sürdürüyor. Bu durumda ikinci kere seçilememiş her başkan, siyaset dilinde ‘Topal ördek’ diye adlandırılıyor. Yine Anglo-saxon siyaset geleneğine göre eski

Size bir itirafta bulunayım, bundan 20 yıl önce Aksiyon’un yayına başlayacağını duyduğumda başarılı olacağına ihtimâl vermemiştim. Kendimce haklı gerekçelerim vardı; bunların başında, genel hatları itibariyle sağ çizgideki yayın kuruluşlarının, daha doğarken içine düştüğü bünyevî yetersizlikler aklıma geliyordu hemen. Yayın estetiği, daha doğrusu, bütün sağ cenahı zaafa düşüren estetik problemleri

Geçen hafta Başbakan Yardımcısı ve Hükûmet Sözcüsü Bülent Arınç, Bursa’da yaptığı bir konuşmada aynen şu sözleri söyledi: “Bu hükûmet varsa, o cemaat de, o cemaatler de var olacaktır. Bu hükûmet olmazsa, o cemaat de bütün cemaatler de yok olacaktır (…) Her şeyin garantisi biziz. O cemaatler beni çok iyi bilir.

Evvelâ hükûmet ciheti... Açıkça görülüyor ki, yüzde 50’leri geçen tartışmasız seçim zaferleri artık geride kaldı. Hükûmet, Gezi olaylarından beri sürdürdüğü gerilim ve odak değiştirme siyasetinin kısa dönemde getirdiği destek başarılarını hanesine yazdıysa da bu sürdürülemez bir durumdur. Hükûmete yönelen toplumsal destek, siyasi destekle birlikte azalıyor. Seçmen, on yıllık başarılı

Adalet Bakanı Bekir Bozdağ, HSYK’nın işleyişi hakkındaki teklifi Adalet Komisyonu’nda savunurken aynen şunları söylüyor: “Biz de hata yaptık. Soruşturma veya kovuşturmanın muhatapları farklı olduğu zaman sesimizi gür çıkarmamız lazımdı. İdeolojik yapılanmadan herkes şikayetçi oldu. Yasayı koyduk, yürürlüğe girdi. Amacımız bir oy kullansın, kurulda her renk olsun, uzlaşma olsun

Müzikte kullanılan bir tabir var: Emprovizasyon. Bir müzik aletini, herhangi bir besteye veya teorik kalıba uymaksızın, içten geldiği gibi çalmak anlamına geliyor. Türkçesi “Doğaçlama”. Klasik müziğimizdeki “Taksim” kavramına hayli yakın bir mânâ. 17 Aralık sabahından itibaren yaşanan gelişmeler sonrası Başbakan Erdoğan’ın giriştiği karşı hamleler bana bu tâbiri hatırlattı. Bu

Önce övgü: Başbakan Erdoğan gerçekten lider kelimesinin içini doldurmaya hakkıyla lâyık bir siyasetçi. Yolsuzluk rezaletinin açığa düşmesinden sonra, Gezi olaylarında keşfettiği ve denediği ortamı germe siyasetini yine “başarıyla” uygulayarak kamuoyunu ikiye bölmeye muvaffak oldu: Bizden olanlar ve olmayanlar… Bu bir liderlik başarısıdır ama tırnak içinde bir başarı. Evet, partisini hâlâ

Geçen hafta bu köşedeki yazının başlığı “Macun Tüpten Çıktı” idi. Kabul etmeliyim ki iddialı, tahminleri aşan bir tespitti. Bu tahlilin doğru çıkmasından zevk alıyor değilim. Daha şimdiden ekonomide önemli değer kayıpları yaşandı. Toplumun ümitvar beklentileri gölgelendi. Şimdilik geniş kapsamlı bir kabine değişikliği ile durulmuş gibi görünen yolsuzluk krizi, Türkiye’nin